Σταθμός για τη ζωή μου στη Λήμνο

Θεόδωρος Ι. Μπαβέας

Νοιώθω την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για το Νάσο , και να τιμήσουμε και εκφράσουμε δημόσια τα συλλυπητήρια μας ,εγώ και η οικογένεια μου ,στη γυναίκα του Χριστίνα ,τα παιδιά του , τα εγγόνια και τους συγγενείς του Όποια λόγια παρηγοριάς και εάν πεις, δεν μπορούν να μετριάσουν τον πόνο, και την θλίψη των δικών του ανθρώπων, η απώλεια του είναι σκληρή , είναι πλέον μνήμη είναι αναμνήσεις .. …Μερικές από αυτές τις αναμνήσεις μοιράζομε   και εγώ από το Νάσο ,τις οποίες αναμνήσεις διατηρώ γιατί ήταν για μένα ο πρώτος Διοικητικός δ/της του Νοσοκομείου , εις το οποίο για αρκετά χρονιά θα συνεργαζόμαστε , και εγώ θα συμπλήρωνα μερικές σελίδες στην ιστορία του νοσοκομείου Λήμνου με ένα συνεργάσιμο τυπικό φιλικό Δ/της τον Νάσο ,στα όπια διοικητικά προβλήματα αντιμετώπιζα ως γιατρός

Τέλος μαζί με τη Διευθύνουσα τότε Γυναίκα του Χριστίνα αναγνωρίζοντας ότι νέος εγώ, σε άγνωστο τόπο   και με μεγάλη ευθύνη στη δουλειά μου ,ότι ξεκινάω μια νέα ζωή μακριά από σπιτικό μου , διέκριναν το φόρτο της ευθύνης μου ,το στρες , και την αγωνιά μου, και απλά μου φέρθηκαν αληθινά ειλικρινά, πρόθυμα ,ανθρώπινα, με ενδιαφέρον και γιαυτό εγώ και η γυναίκα δεν το ξεχνάμε και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ

.Με το Νασο είμαστε και ομοϊδεάτες πολιτικά και δώσαμε αγώνες στην αυτοδιοίκηση ως υποψήφιος Δήμαρχος εκείνος το 1986 και υποψήφιος σύμβουλος εγώ, μια άλλη σχέση μέσα στο κοινωνικό σύνολο για μια καλύτερη πόλη αφού μετά   διετέλεσε πρόεδρος του Δημοτικού συμβουλίου του Δήμου της Μυρινας   επί Δημαρχίας Γ. Χατζηχαραλαμπους Τέλος τόσο οι συνάδελφοι   μου όσο και Νάσος προσπάθησαν να μου δείξουν πως μπορώ να περάσω τις ελεύθερες ώρες μου εάν είχα, είτε με–το κυνήγι όπως έλεγε , ο αείμνηστος Γυναικολόγος Ν. Βάγιας , είτε με το ψάρεμα που έλεγε Νάσος αφού κατά γενική ομολογία ήταν μανιώδης επιτυχημένος ψαράς   Οι πρώτες μέρες μου στην Λήμνο με τις καταρρακτώδεις βροχές και τους δυνατούς αέρηδες τον σκοτεινό ουρανό το Μάρτιο του 1971 έκαναν πιο δύσκολη και πιο σκληρή την επιστημονική και κοινωνική προσαρμογή στη Λήμνο .Οι συνάδελφοι γιατροί τότε , αείμνηστοι σήμερα ,με στήριξαν από τη πρώτη στιγμή τους οποίους πάντοτε θυμάμαι στο ξεκίνημα της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας στη Λήμνο πριν από 45 χρόνια

Όμως ο Θανάσης Βελισσαριδης. διοικητικός Δ/της τότε, ήταν πρόθυμος απλός, ανθρώπινος, πάντα με χαμόγελο, και πολύ φιλικός μαζί μου ,φρόντιζε να ξεπεραστούν από τη πρώτη στιγμή τα διάφορα εμπόδια τα οποία συναντούσα στην πρώτη μου αυτή εγκατάσταση στο νησί και προσπαθούσε   να   μου δώσει κουράγιο Η γυναίκα του η Χριστίνα Διευθύνουσα τότε ,στο νοσοκομείο με βοήθησε πολύ στη δίαιτα και θεραπεία ,που έκανα για το προσωπικό μου πρόβλημα και μου ετοίμαζε   ειδικό διαιτολόγιο σπίτι τους, έτσι μέσα από τις γραμμές αυτές τους τιμώ και ευχαριστώ δημόσια Το βιολογικό τέλος του καθενός όποτε και εάν συμβεί είναι τραγική απώλεια για τους δικούς του ανθρώπους Έφυγε ο Νάσος , (έτσι τον λέγαμε,) ευχαριστημένος γιατί είχε την αγάπη και τη στοργή της γυναίκας του, και γιατί είδε τα εγγόνια   του, και επιτυχημένα τα   παιδιά του Πιστεύω η οικογενειακή η επαγγελματική και κοινωνική του συμπεριφορά και καταξίωση τον οδηγούν στην αιωνιότητα και θα τον θυμόμαστε πάντα

Ο πανάγαθος και δικαιοκρίτης Χριστός εύχομαι   να απαλύνει το πόνο της οικογενείας του, και   να κατατάξει την ψυχή του στη κοινωνία των αγγέλων και στη αιώνια ζωή   και ανάσταση

Οκτώβριος 2015